Flonker

Op jonge leeftijd leerde ik om sterk te zijn en dat als ik iets wilde, de beste manier was om het zelf te doen. Een geveugelde opmerking van mij toen ik nog heel jong was, was ‘zelluf doen!’.
Gecombineerd met mijn nieuwsgierigheid en creativiteit, ontdekte ik de wereld en ontwikkelde ik mezelf.

Niet alleen de tijdgeest, maar ook mijn persoonlijke omgeving had niet veel ruimte en aandacht voor gevoel en ik ontwikkelde daarop vooral mijn denkvaardigheden door de uitdagingen in het leven. Ik werd een kei in scenario's bedenken en oplossingen verzinnen.

Maar het leven heeft een bijzondere manier om je strategieën te testen. Elke keer dat er iets moeilijks gebeurde, deed ik heel erg mijn best om er mee te dealen. Ik verzon van alles en meestal ging dat ook goed. Ik werd beter in het aan zien komen van problemen en ik werd nog beter in het bedenken van scenario’s om de dingen (en misschien ook de mensen) om me heen onder controle te houden.

Maar al dat denken koste wel veel energie…
Ik ging studeren en na de switch van scheikunde naar psychologie en het behalen van mijn Bul, vond ik al snel een baan in de verslavingszorg. Projecten bij Justitie, Jongerenwerk, (Gesloten-) Jeugdhulpverlening en Asielzoekers. Ik vond het allemaal leuk en ik leerde veel en snel. Maar de hoeveelheid werk nam toe en mijn hoofd maakte maakte overuren om overal een oplossing voor te bedenken.

Ik raakte het overzicht kwijt en af en toe had ik paniekaanvallen. 
Toen ik 29 was, nadat een collega ziek was geworden en ik zijn werk had overgenomen zonder de extra uren, kreeg ik een burn-out. Ik kon geen enkele gedachte meer bedenken, alles werd blanco. Mijn denken stopte. Gelukkig moest ik vanwege mijn eigen opleiding als psycholoog in (leer-)therapie. Met mijn ‘ik kan dit zelf’ -strategie alleen zou ik waarschijnlijk nooit zijn gegaan of had het nog veel langer uitgesteld.

Dus ging ik naar een psycholoog en heb veel gedacht en gepraat over mijn gedrag en mijn gedachten en ontdekte ook meer over mijn gevoelens. Ik heb veel nieuwe strategieën geleerd en ik werd sterker van binnen in plaats van alleen sterker aan de buitenkant. Mijn zelfvertrouwen en zelfbewustzijn groeide.

Maar mijn nieuwsgierige geest vertelde me dat er nog iets anders moest zijn. Ik miste iets. En ik begon weer te lezen, praatte met mensen op hele andere gebieden dan psychologie, zoals neurobiologie en chiropractie. En langzaam vielen alle puzzelstukjes op hun plaats. Je hebt gewoon een systeem in je lichaam dat je vertelt wat goed voor je is!
Hoe cool (of vet 😉 is dat! Je gevoel is voorspelbaar en logisch en daarmee heel goed te reguleren.

Er is een onderliggende routekaart die je vertelt hoe je je leven moet leiden. Het legt reacties en gedrag van jezelf en andere mensen uit en geeft je signalen wanneer je goede en slechte dingen doet. Had ik dit maar geweten toen ik 29 was! Als je dit weet heeft gevoel geen geheimen meer voor je! Het is als het ware de handleiding die er na je geboorte nooit achteraan is gekomen (ik blijf het gek vinden dat er wel een placenta achter aan komt maar geen handleiding 😉

Ik ben nu 52 en heb regelmatig te maken met de heftigheid van het leven. Ik kan nog steeds bang, boos of verdrietig worden, maar het brengt me niet lang uit het evenwicht. Ik weet hoe ik er mee kan dealen. Ik vind heftig gevoel zelfs niet erg meer: het heeft altijd een functie. De andere kant van de medaille is dat ik ook intens blij en gelukkig kan zijn.

Ik zie gevoel als ‘de spices of life’: het maakt je leven interessant en het geeft je daarnaast de tools om dicht bij jezelf te blijven en te doen wat bij je past.

Ik deel mijn kennis graag en vind het elke keer weer bijzonder om te zien dat, als alles op zijn plek valt bij mijn cliënten, hoeveel rust, verwondering en energie dat geeft.

Zoals Johan Cruijff dat zei: je ziet het pas als je het door hebt!